حسین دلجوئی ( دلجو )

زندگینامه

حسین دلجوئی متخلص به " دلجو " از شاعران معاصر در روز شنبه ۶ شهریور ۱۳۳۸ ه. ش در میمند فارس به دنیا آمد. و از سال ۱۳۶۰ به طور جدی به شعر پرداخت. وی ساکن شیراز بود و در اکثر محافل ادبی، انجمن های استانی و شب شعر ها و فراخوان های مناسبتی ارگان ها و نهادهای آموزشی ، نظامی، انتظامی و ،صدا و سیمای فارس و اهدای جوایز و لوح تقدیر و تندیس جشنواره های متنوع ،خصوص استان فارس وحضور در مراسمهای گوناگون شرکت داشت و سه دهه و اندی، به فعالیت مستمر در زمینه ی شعری و ادبی پرداخت و در کنار ان به اموزش فنون شعر و نقد شعر به علاقمندان و شاعران جوان می پرداخت. وی سرانجام در ۲۹ دی ۱۴۰۳. درگذشت و پیکرش در امامزاده حسین میمند به خاک سپرده شد.

کتاب ها

1- " به خاطر چشم هایش " ، (مجموعه غزلیات )
2- " آوایی در شبانگاه " ، ( مجموعه غزلیات )
3- " تو از زلال کدامین ستاره مینوشی" ، ( مجموعه شعر )

نمونه شعر :

رفتی و رفت همه شور غزل از یادم
من که در مکتب چشم تو ز مادر زادم
مدرسه جای من سر به هوا هیچ نبود
تا که آرایه‌ی چشمان تو شد استادم
روستا زاده‌ای از شعر و غزل بیگانه
بعد چشم تو در این قافیه‌ها افتادم
طبع شیرین من از خسرو دل خالی بود
تیشه چشم تو می‌خواست چنین فرهادم
دل همان بود که شد فرش گلستان رهت
که به تسلیم هجوم عربت وا دادم
گرچه دلباخته را شرم وطن باخته نیست
باز شرمنده‌ترین رستم فرخزادم
در نگاه غزل‌آلود تو جان باید داد
تا نگیرند ز من قافیه‌ها ایرادم.

(۲)
بعد او گردیده‌ام هر شب اسیر کوچه‌ها
در مرور خاطراتش، سر به زیر کوچه‌ها
هر شبم باید حساب دوستی‌ها پس دهم
در سکوت وهمناک، سخت‌گیر کوچه‌ها
رفته و مانده‌ست یادش در شمیم خاطر
هر نسیم خفته‌ای در بادگیر کوچه‌ها
در هوایش می‌چکد از گونه شاید گل کند
اشک‌هایم در ضمیر آبگیر کوچه‌ها
ای‌ دریغ از روزگارانی که دوشادوش دوست
هم امیر عشق بودم، هم امیر کوچه‌ها
خواهد آمد عاقبت روزی که امضا می‌کند
سبزه را در پیچ پیچ دلپذیر کوچه‌ها
مولوی‌وارم که عمری در هوای شمس خویش
چون نسیم آواره گشتم در مسیر کوچه‌ها.

(۳)
هر شب دلم بهانه‌‌ی تو... هیچ... بگذریم
هر شب غم و ترانه‌‌ی تو... هیچ... بگذریم
دیواری از جدایی‌ و یک جاده‌ انتظار
بین من و میانه‌‌ی تو... هیچ.... بگذریم
افسانه گشت عشق من ‌و تو، خدای من
درد من و فسانه‌‌ی تو... هیچ... بگذریم
با زورقی شکسته، دلم را کجا بَرَم؟
با عشق بیکرانه‌ تو؟... هیچ... بگذریم
هر جا که ‌می‌کشم دل و هر سو نظر کنم
چشم من و نشانه‌ی تو... هیچ... بگذریم
روزم به فاعلات و مفاعیل و فاعلن
شب هم غم شبانه‌‌ی تو... هیچ... بگذریم
شاعر نشد دلم به دو بیت شکسته، با
این عشق کودکانه‌‌ی تو... هیچ... بگذریم
حافظ به خال کنج لبی بلخ هدیه داد
شیراز هم اعانه‌ی تو... هیچ... بگذریم.

منبع

------------------------------------------

- وبلاگ انجمن ادبی رها

برچسب‌ها: شاعران شیراز, مشاهیر میمند, زادگان ۱۳۳۸ ش, درگذشتگان ۱۴۰۳ ش

دیوانه بلخی

دیوانه بلخی از شاعران و خوشنویسان نیمه دوم قرن نهم و نیمه اول قرن دهم هجری است. وى هفت قلم را خوش مى‏نوشت و شعر را نیز نیكو می سرود .او تا سال ۹۲۷ ه. ق. زنده بود.

از اوست:

مى‏خواستم نظاره كنم نقش او در آب

ناگه نسیم آمد و نقش بر آب زد

*

منابع

------------------------------------------------

- تذکره مجالس النفائس ص ۳۸۶.

- الذریعه ج۹ ص ۳۳۵.

- تاریخ نظم و نثر ص ۳۴۴.

- احوال و آثار خوشنویسان ج ص ۲۰۴.

- فرهنگ سخنوران ص ۲۱۴.

- اثر آفرینان ج ۳ ص ۵۹.

برچسب‌ها: مشاهیر بلخ, شاعران بلخ, خوشنویسان بلخ

ابوالولید حسن دربندی بلخی

ابوالولید حسن بن محمد دربندی بلخی ، حافظ، محدث و صوفى. وى از محدثان بنام عامه در سده ‏ى پنجم هجرى است

وی براى جمع ‏آورى حدیث از بلخ و بخارا تا اسكندریه و قاهره سفر كرد. او در بلخ از على بن احمد خزاعى و در بخارا از ابوعبداللَّه محمد بن احمد غنجار و در نیشابور از ابوزكریا مزكى و ابوبكر حیرى و در هرات از ابومنصور ازدى و در استرآباد از بندار بن محمد و در عراق از ابوعمر هاشمى و در شام از ابن ابى‏نصر و در مصر از ابوعبداللَّه بن نطیف حدیث شنید. ابوبكر خطیب بغدادى و ابوعلى حداد و ابوعبداللَّه فراوى و زاهر بن طاهر شحامى از وى حدیث روایت كرده ‏اند.

دربندى در سال ۴۵۶ ه. ق. سمرقند درگذشت

*

منابع

-------------------------------------------

- اثر آفرینان ج ص

- تاریخ دمشق، ج۱۳، ص۳۸۳

- تذكرة الحفّاظ، ج۳، ص۱۱۵۵، ش۱۰۱۷.

برچسب‌ها: مشاهیر بلخ, محدثان بلخ, درگذشتگان ۴۵۶ه ق

آیت الله شیخ ابوالقاسم دانش آشتیانی

زندگینامه

آیت الله شیخ بوالقاسم دانش آشتیانی فرزند شیخ محمد تقی در سال ۱۳۲۹ ه. ق. در آشتیان واقع در پا به دنیا آمد . پدرش آقا شیخ محمدتقی دانش از علمای بنام این خاندان است.

شیخ ابوالقاسم دانش در تهران از محضر آیت الله میرزا محمدحسن آشتیانی استفاده کرد و پس از کسب مقامات علمی، به موطن خود مراجعت نمود و در مسجد جامع آن شهر به امامت جماعت و تبلیغ و ارشاد مشغول شد.

ابوالقاسم دانش حدود ۱۴ سال داشت که با مرحوم آیت الله گلپایگانی، که آن زمان از اساتید و فضلای جوان حوزه علمیه قم بود، آشنا شد و با پیشنهاد ایشان برای ادامه تحصیلات به حوزه علمیه قم رفت. او ابتدا در محضر آیت الله فیض قمی، به تحصیل و تهذیب مشغول گردید. همچنین در درس اساتید و دانشمندان بنام حوزه حاضر شد و از محضر ایشان کسب کمالات کرد.

با این که در آشتیان مقداری از ادبیات و منطق را خوانده بود، اما مجدداً این علوم را از اساتید آن روز، یعنی آیت الله آقا میرزا محمدعلی ادیب تهرانی و آیت الله آقا سید مهدی کشفی فراگرفت. سطوح متوسط را نیز از آیت الله آخوند ملا علی معصومی همدانی (م ۱۳۹۸ ق) همدانی آموخت.

رسائل، مکاسب و طهارت شیخ را از حضرات آیات: میرزا محمد فیض قمی (م ۱۳۷۰)، سید محمدحجت کوه‌کمره‌ای (م ۱۳۷۲ ق)، سید محمدتقی خوانساری (م ۱۳۷۱ ق) و سید احمد خوانساری (م ۱۴۰۵ ق) استفاده کرد. پس از اتمام دروس سطح، نزدیک به چهار سال در درس مؤسس حوزه علمیه آیت الله شیخ عبدالکریم حائری یزدی (م ۱۳۵۵ ق) حاضر شد.

پس از ورود آیت الله بروجردی به حوزه علمیه قم و تشکیل محفل درس، آیت الله دانش به جمع شاگردان ایشان درآمد و تا آخر که آقای بروجردی درس می‌گفتند، به درس ایشان حاضر شد و از محضر وی بهره برد. تا اینکه به درجه اجتهاد نائل شد و اجازات متعددی از اساتید و بزرگان عصرش از جمله سید محمدتقی خوانساری اخذ نمود. آیت الله میرزا محمد فیض در اجازه‌نامه‌ای که برای ایشان نگاشته، آورده است: �از مبدأ تمییز الی کنون اشتغال به تحصیل داشته، در حوزه علمیه قم تکمیلات و ترقیات نموده، از درس تحقیق علمای اعاظم و فقهای اکابر استفاده می‌فرمودند. مدت‌هاست که در حوزه بحث احقر حاضر و یکی از فضلای حوزه بشمار می‌روند و با جدیتی کافی و همتی وافی لیلاً و نهاراً تحصیل و تکمیل نموده تا آن که بحمدالله تعالی نایل به مراد و بالغ به مرتبه اجتهاد شدند. فهنیئاً له تلک الدرجة العلیا والرتبة العظمی...�.

همچنین مرجع بزرگ شیعه آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی (م ۱۳۶۵ ق) نیز برای آیت الله دانش اجازه اجتهادی صادر کرده‌اند که استاد حوزه علمیه نجف اشرف آیت الله آقا ضیاءالدین عراقی در حاشیه، آن را تصدیق و گواهی کرده است. علاوه بر این، ایشان از همه اساتید مذکور و نیز از علامه آقا بزرگ تهرانی (م ۱۳۸۹ ق) اجازه نقل حدیث هم داشت.

آیت الله دانش در قم بعضی از کتب را درس می‌گفتند که از جمله شاگردان ایشان می توان به شهید دکتر غلامرضا دانش آشتیانی و مرحوم حاج میرزا حسین دانش آشتیانی، اشاره نمود.

از جمله کارهای خیریه و خدمات عام المنفعه ایشان می توان به این موارد اشاره کرد :

• کمک و دستگیری از مستمندان و نیازمندان؛
• احیای موقوفات جهت اقامه مجالس دینی.
• تأسیس و بازسازی مساجد و حسینیه‌های متعدد؛
• تأسیس مصلای آشتیان که پس از درگذشت ایشان، از سوی مردم به �مصلای بزرگ آیت الله دانش� نام گرفته است؛
• تشکیل صندوق قرض الحسنه؛
• تشکیل کتابخانه‌های حضرت سیدالشهدا و حضرت صاحب الامر علیهم السلام در آشتیان؛
• احیا و نوسازی مدرسه علمیه آشتیان. این حوزه با قدمتی بیش از یک و نیم قرن پایگاه معنوی و دینی منطقه بوده و آیت الله دانش ده‌ها سال نقش محوری را در این مرکز داشته است.

از امور قابل توجه در مورد آیت الله دانش، اعتماد و اطمینان مراجع عصر به وی می‌باشد. وی از زمان مرجع بزرگ آیت الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی ، وکالت بسیاری مراجع بزرگ را دارا بود و نماینده‌ای امین و امانت‌داری پرهیزکار در امور حسبیه زعمای شیعه بشمار می‌آمد. ایشان وکیل تام الاختیار آیت الله العظمی خوئی بود و سال‌ها امور شهریه آن مرجع بزرگ را در قم ، با درایت و دقت اداره می کرد.

آیت الله دانش آشتیانی، پس از حضور در درس آیت الله العظمی بروجردی مورد توجه ایشان قرار گرفت و عهده دار امور مختلفی شد؛ از جمله، به نمایندگی از سوی آن زعیم عالیقدر، برای رسیدگی به مشکلات مردم به نقاط مختلف کشور اعزام گردید. و همچنین مأمور تهیه فهرست کاملی از کتب کتابخانه مدرسه فیضیه شد؛ که این دو وظیفه با آیت الله آقا مجتبی عراقی انجام گرفت.

پس از تأسیس کتابخانه مسجد اعظم قم به وسیله آیت الله بروجردی نیز، اداره این مرکز از سوی ایشان به آیت الله دانش واگذار شد. آیت الله دانش حدود ۴۰ سال مسئولیت این مرکز علمی و فرهنگی را به خوبی اداره کرد و تعداد کتب چاپی و خطی آن را به سطح یکی از بزرگترین کتابخانه‌های قم ارتقا داد.

آیت الله دانش با امام خمینی نیز رابطه‌ای نزدیک و صمیمی داشت و غیر از این که وکیل و پرداخت شهریه ایشان بود، ارتباط زیادی با وی داشت.و متقابلا مورد اعتماد و وثوق امام خمینی بود.

وی در مبارزات علیه نظام پهلوی با ایراد سخنرانی ، نشر اعلامیه‌های امام خمینی و کمک و مساعدت به کسانی که در صف مقدم مبارزه بودند، همراهی می‌کرد.

او از اوایل تاسیس جمهوری اسلامی از سوی امام خمینی به عنوان امام جمعه آشتیان منصوب شد. وی در جنگ ایران و عراق نیز با وجود کهولت و بیماری، برای تقویت روحیه رزمندگان ایرانی در مناطق جنگی حضور یافت.

مرحوم آیت الله دانش آشتیانی، سرانجام روز جمعه هشتم تیر ۱۳۸۰ ه. ش. (۱۴۲۲ ه. ق.)، در ۹۳ سالگی درگذشت .پیکر او پس از اقامه نماز به وسیله آیت الله صافی گلپایگانی، در آستانه حضرت معصومه سلام الله علیها در مسجد طباطبایی به خاک سپرده شد.

کتاب ها :

1. تقریرات فقه و اصول بعضی از اساتیدشان؛
2. دو سرمایه نفیس: این رساله شرحی بر حدیث ثقلین است؛
3. سقیفه: که پیرامون مسئله جانشینی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله است. این کتاب ترجمه و تعلیق بر کتاب �السقیفه� از مرحوم آیت الله سید احمد روحانی است.
4. رمز نیکبختی: که درباره آثار و برکات ذکر شریف صلوات نگاشته شده و ترجمه و تعلیق بر رساله �سرّالسّعاده� آیت الله سید احمد روحانی است.
5. دو مجلد نشریه کتابخانه مسجد اعظم قم: که شامل ۲۴ ماهنامه است، به سردبیری و همت ایشان از اردیبهشت ۱۳۴۴ تا اسفند ۱۳۴۵ شمسی منتشر شد و در آن زمان و با امکانات محدود آن وقت، اثر بسیار مهمی بشمار می‌آید.
6. مقالات مختلف در زمینه‌های اخلاقی و اجتماعی که در نشریات مختلف به چاپ رسیده است. عناوین بعضی از این مقالات چنین است: نظری به صدر اسلام، مردان فضیلت، استفاده از حوادث، مشکل ازدواج، جهان زنده، مکتب پارسایی و پرهیزکاری، اهمیت تبلیغات .

منابع

----------------------------------------------

- ستارگان حرم ج۱۳ ص ۱۰ - ۲۷

- سایت اینترنتی دانشنامه اسلامی

برچسب‌ها: مشاهیر آشتیان, فقیهان آشتیان, زادگان ۱۳۲۹ ه ق, درگذشتگان ۱۳۸۰ ه ش

دکتر جمشید درویش

دکتر جمشید درویش استاد دانشگاه ، محقق دانشمند و جانورشناس معاصر در سال ۱۳۳۰ ه. ش. در بیرجند به دنیا آمد. در سال ۱۳۵۳ مدرک کارشناسی علوم را از دانشگاه تبریز دریافت کرد و عازم فرانسه شد و در سال های ۱۳۵۵ و ۱۳۵۸ به ترتیب به اخذ درجه کارشناسی ارشد و دکتری تخصصی بیوسیستماتیک جانوری نائل آمد .

دکتر جمشید درویش در سال ۱۳۵۷ استادیار دانشگاه تبریز شد و در سال ۱۳۷۲ به مرتبه دانشیاری و در سال ۱۳۸۰ به مرتبه استادی دانشگاه فردوسی مشهد نائل آمد . دکتر درویش از سال ۱۳۸۸ به عنوان همکار مدعو و از سال ۱۳۹۰ به عنوان عضو وابسته شاخه زیست‌شناسی، با فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران همکاری داشت . از دکتر جمشید درویش بیش از صد مقاله در نشریات معتبر بین‌المللی و داخلی به چاپ رسیده و بیش از ۴۰ مقاله در کنفرانس‌های بین‌المللی و داخلی ارائه شده است. ایشان مؤلف ۴ عنوان کتاب و مترجم ۵ عنوان کتاب دیگر بود. همچنین از ایشان سه اختراع به ثبت رسیده است.

دکتر درویش بیش از ۶۰ طرح پژوهشی نیز اجرا نموده است. دکتر درویش در سال ۱۳۸۷ به عنوان استاد نمونه کشور انتخاب شد . وی مؤسس مرکز پژوهشی جانورشناسی دانشگاه فردوسی مشهد بود و از سال ۱۳۹۲ تاکنون ریاست آن را به عهده داشت .

مدیریت گروه زیست‌شناسی دانشگاه تبریز (۱۳۵۹-۱۳۶۳) / ریاست دانشگاه بیرجند (۱۳۶۶-۱۳۶۳) / مؤسس دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند و معاونت آموزشی آن از ۱۳۶۴ تا ۱۳۷۰ / مدیریت گروه زیست‌شناسی دانشگاه فردوسی مشهد (۱۳۶۸-۱۳۷۰ ) / معاونت آموزشی، پژوهشی و دانشجویی دانشکده علوم دانشگاه فردوسی مشهد (۱۳۷۴-۱۳۷۰) / معاونت پژوهشی دانشکده علوم دانشگاه فردوسی مشهد (۱۳۷۶-۱۳۸۰ ) / مدیریت پژوهشی دانشگاه فردوسی مشهد (۱۳۸۱-۱۳۸۳) / مدیریت گروه پژوهشی جونده‌شناسی دانشگاه فردوسی مشهد از ۱۳۸۳ / مؤسس و ریاست مرکز پژوهشی جانور شناسی کاربردی دانشگاه فردوسی مشهد از ۱۳۹۲ / عضو دایمی انجمن پستاندارشناسان آمریکا از ۱۹۸۰ / عضویت وابسته در فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران / عضویت در انجمن سیستماتیک فرانسه / و عضویت در انجمن زیست شناسی ایران، از جمله سوابق کاری و مدیریتی استاد فقید دکتر جمشید درویش بود . تأسیس مرکز پرورش حیوانات آزمایشگاهی دانشگاه تبریز / مسئولیت هسته زیست شناسی جهاد دانشگاهی دانشگاه تبریز (۱۳۵۹-۱۳۶۳) / نماینده هسته زیست‌شناسی در کمیته برنامه‌ریزی زیست‌شناسی ستاد انقلاب فرهنگی / مؤسس شعبه مرکز تحقیقات کویری دانشگاه تهران در بیرجند و تقبل مسئولیت آن / مؤسس دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند / مؤسس مرکز لرزه‌نگاری سه مؤلفه برای شهر زلزله‌خیز بیرجند / همکاری در تأسیس دانشکده پزشکی بیرجند با همکاری دانشگاه فردوسی مشهد / ایجاد دوره کارشناسی ارشد بیوسیستماتیک جانوری در دانشگاه فردوسی مشهد (۱۳۷۴) / ایجاد دوره دکتری بیوسیستماتیک جانوری در دانشگاه‌های تهران و فردوسی مشهد و پذیرش دانشجو در این رشته (۱۳۸۸) / ایجاد مرکز پژوهشی جانورشناسی کاربردی در سال ۱۳۹۲ با موفقت وزارت علوم تحقیقات و فناوری / تشکیل ۳ نشست علمی مشترک با همکاری استادان موزه تاریخ طبیعی پاریس و مرکز پژوهشی جانور شناسی کاربردی دانشگاه فردوسی مشهد از سال های ۱۳۸۸ / و استاد راهنمای مشترک دو تن از دانشجویان دکتری دانشگاه مونپلیه فرانسه و یک دانشجوی دکتری دانشگاه گنت بلژیک که اکنون فارغ التحصیل شده‌اند، از جمله خدمات دیگر شادروان دکتر جمشید درویش به جامعه علمی و دانشگاهی کشور بود .

از اختراعات این استاد فقید می توان :

• طراحی سامانه نیمه اتوماتیک تشخیص مشخصات کروموزوم‌ها در گونه‌های مختلف جانوری و گیاهی و مرتب‌سازی آن‌ها (با همکاری دانشکده مهندسی دانشگاه فردوسی مشهد
• ساخت شمع دودزا برای مبارزه با موش‌های مضر (با همکاری گروه شیمی دانشکده علوم دانشگاه فردوسی مشهد )
• ساخت دستگاه مطالعه کلنی موش‌ها در بررسی‌های میدانی (با همکاری دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد )

را نام برد . پ

دکتر درویش چهارشنبه ۲۴ آبان ۱۳۹۶ ه. ش. بر اثر عارضه قلبی درگذشت.

منابع

-----------------------------------------------

- سایت اینترنتی اخبار علمی : جمعه ۱۱ اسفند ۱۳۹۶

برچسب‌ها: مشاهیر بیرجند, دانشمندان بیرجند, مشاهیر مشهد, زادگان ۱۳۳۰ ه ش

مهین دیهیم

 

 

زندگینامه

       مهین دیهیم با نام اصلی مهین رجایی فرزند حسین  هنرپیشه رادیو ، تلویزیون ، تئاتر و سینمای ایران ، در سال ۱۳۰۴ ه. ش.  در تهران به دنیا آمد.

         وی تحصیلات متوسطه را تا کلاس سوم ادامه داد و بیست سال بیش تر نداشت که برای نخستین بار در نمایش �تاجر ونیزی� در تئاتر فرهنگ بازی کرد. در تئاتر دهقان در نمایش �زورق بی صاحب�، در تئاتر فردوسی در نمایش �شعله� و در تئاتر تهران در نمایش �نی نی کوچولو� بازی کرد. در ۱۳۳۱ در نخستین فیلم سینمایی اش �اشتباه� (منصور مبینی) ظاهر شد. در همین سال در فیلم دیگری به نام �گرداب� (حسن خردمند) بازی کرد، اما با فیلم �بی‌پناه� (گرجی عبادیا) به شهرت رسید. او علاوه بر شیوهٔ بازیگری، به خاطر صدای گرم و پرطنینش به سر آمد بازیگران زن دوران خود تبدیل شد و برای بازی در نمایش‌های رادیویی دعوت شد و در ۱۳۳۵ به رادیو رفت. بعدها در برنامه‌های �شما و رادیو� در صبح‌های جمعه و همچنین در �جمعه بازار� و �رادیو تعطیلی� فعالیت خود را گسترش داد. پس از بی‌پناه در سه فیلم دیگر گرجی عبادیا، �دست تقدیر�، �فرشته فراری� و �دختر ساری� بازی کرد. در دههٔ ۱۳۴۰ دیهیم به تدریج از سینما فاصله گرفت و فقط نقش‌های کوچکی بازی کرد و آخرین فیلم او در این دهه �آلونک� (ماردوک الخاص. ۱۳۴۷) بود. بعدها به دعوت بهرام بیضایی نقش کوتاهی در چریکه تارا بر عهده گرفت.

                دیهیم پس از انقلاب ۵۷ عمدهٔ فعالیتش را در رادیو متمرکز کرد و در مجموعه‌هایی چون �مثل یک گل بهار�، �پاییز عشق� و �آرایشگاه زیبا� بازی کرد. بیماری دیابت در سال‌های اخیر، تقریباً خانه نشین اش کرده بود. وی در ۸ مهر ۱۳۸۱ ه. ش. درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.

 

 

گزیده آثار

سینمایی

1. چریکه تارا (۱۳۵۷)
2. آلونک (۱۳۴۷)
3. قدرت عشق (۱۳۴۷)
4. فراری (۱۳۴۶)
5. گنج و رنج (۱۳۴۶)
6. هارون و قارون (۱۳۴۶)
7. اعتراف (۱۳۴۵)
8. ایستگاه ترن (۱۳۴۵)
9. پسر دهاتی (۱۳۴۵)
10. دو انسان (۱۳۴۵)
11. مرد و نامرد (۱۳۴۵)
12. جدال به خاطر عشق (۱۳۴۲)
13. دختر ساری (۱۳۴۲)
14. فرار (۱۳۴۲)
15. دختران حوا (۱۳۴۰)
16. سایه سرنوشت (۱۳۴۰)
17. پیمان (۱۳۳۹)
18. فرشته فراری (۱۳۳۹)
19. افسانه شمال (۱۳۳۸)
20. پیمان دوستی (۱۳۳۸)
21. چک یک میلیون تومانی (۱۳۳۸)
22. دست تقدیر (۱۳۳۸)
23. روزنه امید (۱۳۳۸)
24. بوسه مادر (۱۳۳۵)
25. پایان رنج‌ها (۱۳۳۴)
26. دزد بندر (۱۳۳۴)
27. فرزند گمراه (۱۳۳۴)
28. تقدیر چنین بود (۱۳۳۳)
29. سرنوشت در را می‌کوبد (۱۳۳۳)
30. بی‌پناه (۱۳۳۲)
31. گرداب (۱۳۳۲)
32. اشتباه (۱۳۳۱)

تلویزیون

سال	نام	سمت	کارگردان	توضیحات
۱۳۷۰	تله‌فیلم �پائیز عشق�	بازیگر	مجتبی حسینی	شبکهٔ ۲
۱۳۷۰	این خانه دور است	بازیگر	بیژن بیرنگ مسعود رسام	شبکه ۲
۱۳۶۹	آرایشگاه زیبا	بازیگر	مرضیه برومند	شبکه ۲
۱۳۶۴	روایت عشق	بازیگر	علاءالدین رحیمی انوشیروان ارجمند	شبکه ۱
۱۳۶۴	تله‌تئاتر �آسانسور�	بازیگر	رسول نجفیان	کارگردان تلویزیونی: �گیتی جوادی�
۱۳۶۳	تله‌تئاتر �با یک گل بهار�	بازیگر	حسین پناهی	شبکه ۱
۱۳۶۲	مجموعهٔ عروسکی �نخودی�	صداپیشه	-	در نقش �بی‌بی�
۱۳۶۰	نهضت سوادآموزی	بازیگر	محمد اوزی
۱۳۵۶	لحظه	بازیگر	محمد صالح علا

نمایش‌ها

• نی نی کوچولو
• شعله
• زورق بی صاحب
• تاجر ونیزی

 

 

منابع

--------------------------------------------

- ویکی پدیا دانشنامه آزاد اینترنتی

 

 

استاد منصور دولو

استاد منصور دولو نقاش ایرانی معاصر در روز 11 خرداد 1315 در تهران متولد شد. وی در سال 1335 دیپلم طبیعی خود را اخذ کرد و در رشته تعلیم و تربیت هنر از آکادمی هنر اشتوتگارت آلمان در سال 1350 فارغ‌التحصیل شد. او در هنر نقاشی نزد اساتیدی چون بهزاد، اولیایی، الطافی و زاویه آموزش دیده بود. وی همچنین عضو هیئت علمی دانشگاه هنر بود.

در کارنامه هنری وی، 8 نمایشگاه انفرادی در آلمان، انجمن ایران و فرانسه تهران (دو شعبه، گالری سیحون و گالری میرک مشهد) و تعداد متنوعی نمایشگاه جمعی دیده می‌شود.

استاد دولو در روز 21 بهمن 1396 ه. ش. درگذشت.

منابع

----------------------------------------------

خبرگزاری ایلنا 21 بهمن 1396

برچسب‌ها: مشاهیر تهران, نقاشان تهران, زادگان ۱۳۱۵ ه ش, ۱۳۹۶ ه ش

شیخ محمد الدباغی

                                       

شیخ محمد الدباغی  از علما و شیوخ الجزایر و مؤسس مدرسه قرآن منطقه «تنرکوک» این کشور در سال  ۱۹۳۴ در زاویه الدباغ(تنرکوک کنونی) به دنیا آمد . او از نخستین کسانی بود که در سال ۱۹۵۱ به مدرسه و مکتب‌خانه آموزش قرآن شیخ محمد بلکبیر (از شیوخ نامدار الجزایر) در شهر أدرار پیوست.

او تا پایان سال ۱۹۶۳ در محضر شیخ بلکبیر تلمذ کرد، سپس به درخواست بزرگان منطقه به زادگاهش بازگشت و مدرسه‌ای قرآنی در سال ۱۹۶۴ در زادگاه تأسیس کرد.

مرحوم محمد الدباغی امامت نمازهای پنجگانه را نیز بر عهده داشت و به عنوان مؤذن و امام جماعت مشغول فعالیت بود.

آشتی‌دادن مردم و کمک به نیازمندان و در راه ماندگان از ویژگی‌های بارز این شیخ الجزایری بود، وی همچنین با تأسیس مرکزی علمی در راستای آگاهی‌بخشی به جامعه گام برداشت و این مرکز تا به امروز فعال است.

عبدالکریم الدباغی، فرزند محمد الدباغی جا پای پدر نهاده و در حال حاضر شیخ و رئیس شورای علمی امور دینی در الجزایر است.

 شیخ محمد الدباغی روز شنبه  ۲۱ بهمن‌ماه 1396 ه. ش.  در زادگاهش در «تنرکوک» در استان «أدرار» الجزایر پس از سپری‌کردن سال‌ها زندگی علمی و صوفیانه در مدارس مختلف قرآن، دار فانی را وداع گفت.

منابع

------------------------------------------

- سایت اینترنتی خبرگزاری شفقنا  23 بهمن 1396

کیکاووس دیلمی

کیکاووس بن دشمنزیار بن کیکاووس دیلمی طبری از علما و محدثان شیعه در قرن ششم هجری است. وی در علوم مختلف همچون ادبیات و نجوم و حدیث مهارت داشته و از مشایخ شیخ منتجب الدین ( درگذشته 585 ه. ق. ) است. وی کتابی در نجوم و کتابی در اوقات نمازهاینچ گانه نوشته است.

 

منابع

---------------------------------------

- ریحانه الادب ج4 ص 45

- امل الآمل ج2 ص222

- معجم المولفین ج13 ص415

درویش عبدالمجید طالقانی

درویش عبدالمجید طالقانی فرزند عبداللّه خوشنویش و شاعر نامی و بزرگترین خطاط خط شکسته ، از اهل طالقان در سال 1150 ه. ق. در روستای «مهران» طالقان متولّد شده و در لباس فقر و درویشی به اصفهان آمده و در این شهر به درویشی و پرسه زنی می گذرانیده، سپس در اثر عشق و علاقه به دنبال کسب کمال و فضائل رفته و در خط شکسته به مقامی رسید که بر همه استادان در این فن مقدّم گردید و به حدّی ترقی کرد که رونق خط شفیعا را شکست. در «مجمع الفصحاء» گوید: بعضی او را بر شفیعا و میرزا حسن رجحان دادند و برخی مانند ایشان شمردند «حاجب شیرازی» درباره او گوید:

ای گشته مثل ز خوشنویسی ز نخست

مفتاح خزائن هنر خامه توست

تا کرده خدا لوح و قلم را ایجاد ننوشت

کسی شکسته را چون تو درست

درویش، در خط شکسته شاگردان بسیاری تربیت کرد که مشهورترین آنان:

خواجه ابوالحسن فسائی ، میرزا ابوالقاسم انجوی شیرازی ، میرزا ابوالقاسم خواجوئی (میرزا کوچک) ، میرزا محمّدباقر سروش اصفهانی ، شیخ رحیم مایل اصفهانی6. آقا محمّدرضا شکسته نویس اصفهانی (آقا رضای کر) ، میرزا عبدالوهاب کلانتر (حاکم اصفهان) و فضعلی بیگ دنبلی خوئی بوده اند.

از آثار گرانبهای او جز قطعات و مرقعات متعدّد، نسخه ای از «گلستان سعدی» است که در کتابخانه سلطنتی سابق موجود بوده است.

نمونه خط درویش عبدالمجید در موزه کتابخانه ملی ملک

در شعر، در اوایل «خموش» تخلّص می کرد. شخصی در حضور او عمدا یا سهوا «خموش» را «چموش» خواند، مرحوم درویش از آن پس تخلّص خود را تغییر داده و نام خود را تخلّص قرار داد. کم شعر می گفت و استادانه می سرود. از اعضاء انجمن مشتاق بود. دیوانش قریب به دو هزار بیت می باشد که با مقدمه استاد احمد سهیلی خوانساری به چاپ رسیده است. نسخه ای از دیوان اشعارش در کتابخانه مرکزی دانشگاه طهران موجود است.

مرحوم انصاری در «بدایع و نوادر» گوید: غالبا به مالاریا مبتلا بوده و در چهارشنبه 15 محرم الحرام سال 1185 ه. ق. وفات یافته است.

بنای یادبود درویش عبدالمجید در مهران طالقان

آذر بیگدلی ماده تاریخ وفاتش را گوید:

زد رقم از پی تاریخ وفاتش «آذر»: «شده ایوان جنان، منزل درویش مجید»

و در کتاب «دویست سخنور» تألیف شاعر گرانمایه تبریزی آقای علی نظمی این مادّه تاریخ از ایشان به چاپ رسیده است:

درویش مجید طالقانی

آن فاضل خوشدل و وفاکیش

آن قدوه اهل دل که در خط

آوازه او ز «میر» شد بیش

روزی که گسست دل ز عالم

و آسوده از این تلاش و تشویش

تاریخ وفات او عیان شد

خواندند، چون «رحمتی به درویش»

سنگ مزار درویش عبدالمجید در تخت فولاد اصفهان

درویش عبدالمجید را پس از وفات در قبرستان مقابل تکیه میر فندرسکی در تخت فولاد اصفهان دفن کردند و اینک مزارش معلوم و معیّن است.

از اشعار اوست:

نه آدمی است کسی کو تو را پری داند

پری کی این همه شوخی و دلبری داند

تو ای متاع محبّت چگونه کالائی

که قیمت تو نه بایع، نه مشتری داند

نه من به بندگی خواجه دگر راضی

نه خواجه ام روش بنده پروری داند

منابع

----------------------------------------------

رجال اصفهان یا تذکره القبور، صص 105 و 106 و 110؛

دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، صص 600 و 601؛

سیری در تاریخ تخت فولاد، صص 192 و 193؛

تجربه الاحرار، ج1، صص 439-452؛

تذکره آتشکده، نیمه دوم، صص 634-636؛

تذکره انجمن خاقان، صص 612-614؛

تذکره سفینه المحمود، ص301؛

تذکره نگارستان دارا، ج1، صص 250 و 251؛

تذکره روز روشن، ص259؛

تذکره محمّد شاهی: مخطوط؛

تذکره نتایج الافکار، ص669؛

تذکره مجمع الفصحاء، ج5، صص 931 و 932؛

آثار عجم، ص545؛

تذکره خوشنویسان، ص132؛

پیدایش خط و خطاطان، ص179؛

احوال و آثار خوشنویسان، ج2، ص414 و ج4، صص 1262-1264؛

تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان) ، صص 131-135؛

اطلس خط، ص618؛

ریحانه الادب، ج2، صص 218 و 219؛

لغت نامه دهخدا: ذیل «درویش»، ص522؛

الذریعه، ج9، صص 304 و 698؛

خوشنویسی در کتیبه های اصفهان، ص13؛

مجله کلک: شماره 76-79؛ تابستان 1375، صص 510-515؛

طرائق الحقائق، ج3، ص165؛

دویست سخنور، صص 365-366؛

کارنامه بزرگان ایران، صص 276 و 277؛

دانشنامه هنرمندان ایران و جهان اسلام، صص 410 و 411؛

فرهنگ بزرگان اسلام و ایران، ص320؛

فرهنگ اعلام سخن، ج1، ص704؛

اعلام اصفهان ج 4 ص

خوشنویسی در ایران، صص 80-83؛

خط و خطاطان (رفیعی) ، ص156.

برچسب‌ها: مشاهیر طالقان, مشاهیر اصفهان, خوشنویسان اصفهان, زادگان ۱۱۵۰ ه ق

ناهید دایی جواد

زندگینامه

ناهید دایی جواد خواننده و هنرمند موسیقی معاصر ایران ، فرزند عبدالباقی در ۲۸ اردیبهشت ۱۳۲۱ ه. ش. در شهر اصفهان به دنیا آمد وی مدرک لیسانس خویش در رشته ادبیات فارسی از دانشکده ادبیات دانشگاه اصفهان گرفت و در سال ۱۳۵۵ با کیوان قدرخواه، شاعر و وکیل دادگستری ازدواج نمود و حاصل آن یک دختر است. همسر وی در سال ۱۳۸۳ بر اثر بیماری تومور مغزی درگذشت.

ناهید دایی جواد در سال ۱۳۴۲ به استخدام آموزش و پرورش استان اصفهان درآمد و از سال ۱۳۵۵ تا سال ۱۳۷۴ که بازنشسته شد در دبیرستان‌های شهر اصفهان به تدریس ادبیات و زبان فارسی و عربی مشغول بود. وی نه سال پیش از انقلاب از رادیو استعفا داد واز سال ۱۳۷۴ تا زمان درگذشت مشغول تدریس آواز ایرانی در آموزشگاه‌ها بود. ناهید دایی جواد در سال ۱۳۸۱ سه کنسرت در تهران در تالارهای وحدت، اندیشه، فرهنگ با مشارکت کیان علی‌نژاد اجرا نموده‌است و پس از آن به همراه �گروه ایراندخت� تور کنسرتی را در شرق ایالات متحده داشته ‌است. آخرین اجرای وی در خارج از کشور در بزرگداشت پیرنیا در لندن بوده ‌است که به همراه گلپایگانی با همدیگر برنامه اجرا نمودند. کنسرت ‌های داخلی وی همچنان ادامه داشت .

دایی جواد که چند سال با بیماری سرطان دست‌وپنجه نرم می‌کرد اما همچنان با روحیه به کار آموزش و تدریس موسیقی ادامه داد. این هنرمند چند روزی بود که به گفته پزشک معالجش از بیماری سرطان رهاشده بود و از تهران به اصفهان بازگشته بود تا به کار تدریس هنرجویانش بپردازد. یکشنبه‌شب ۱۹ آذرماه ۱۳۹۶ ه. ش. حدود ساعت ۱۹:۱۰ درحالی‌که وی از آموزشگاه موسیقی نوا در خیابان مرداویج اصفهان بازمی‌گشت راننده ای که سرعت زیادی داشت با وی برخورد کرد و پس از انتقال به بیمارستان شریعتی اصفهان، درگذشت.و پیکر او در قطعه نام آوران باغ رضوان اصفهان به خاک سپرده شد.

آثار

همکاری ناهید دایی جواد با ارکستر گل‌ها به جواد معروفی به شرح زیر است:

گل‌های رنگارنگ ۳۹۲ سه گاه قسم به خدا

گل‌های رنگارنگ ب۳۹۲ سه گاه قسم به خدا

گل‌های رنگارنگ ۴۲۱ مخالف سه گاه ناله بی اثر

گل‌های رنگارنگ ۴۵۷ شوشتری جنگ افسونگر

گل‌های رنگارنگ ۴۲۴ سه گاه آردیا پور

گل‌های رنگارنگ ۴۰۸ دشتی ----

گل‌های رنگارنگ ۴۰۳ افشاری ----

گل‌های رنگارنگ ۴۷۸ افشاری آیینه

گل‌های رنگارنگ ۴۷۷ چهارگاه چشم یاری

گل‌های رنگارنگ ۴۶۲ امتحان غزل حافظ

گل‌های رنگارنگ ---- افشاری آتشین لاله شاخه گل ۳۲۳ بیت ترک مثنوی

گل‌های صحرائی ۶۲ دشتی غروب کوهستان شاخهٔ گل ۲۹۷ سه گاه قسم به خدا.

وی حدود بیش از نود و دو آهنگ که در رادیو اصفهان از سال 11341 به بعد با هنرمندانی چون: کسائی، جهانبخش پازوکی، سراج، شاهین، سلطانی، ساغری، مجاهد ضبط گردید.

«ناله بی‌اثر» با شعر «رهی معیری»

«اشکم دونه دونه»

«آه سینه‌سوز» از «جهانبخش پازوکی»

«دستی نگیرد دست من» یا «ساقیا در را گشا» که به اسم «همراز»

تصنیف «مادر»

تصنیف «ساقی بیگانه» شعر از بهادر یگانه

منابع

-----------------------------------------------------

- ویکی پدیا : دانشنامه آزاد اینترنتی

- خبرگزاری ایسنا : 20 آذر 1396

- سایت اینترنتی روزنامه اصفهان امروز : 20 آذر 1396

برچسب‌ها: مشاهیر اصفهان, خوانندگان اصفهان, زادگان ۱۳۲۱ ه ش, درگذشتگان ۱۳۹۶ ه ش

محمد فاضل دهلوی

      محمد فاضل دهلوی فرزند شیخ محمد شریف  از ادبا و خوشنویسان اواخر قرن یازدهم و اوایل قرن دوازدهم هجری بود. ظاهرا در دهلی ساکن بود و با شاعران پارسی گوی هند معاشرت و رفاقت داشت.وی در سال 1105 ه. ق. نسخه ای از کتاب " منطق الطیر " عطار را به خط نستعلیق کتابت کرد. این نسخه به شماره 951 در کتابخانه وزیری یزد موجود است.

 

منابع

-----------------------------------------------------

- فهرست نسخه های خطی کتابخانه وزیری یزد ج2 ص 780

عصمت باقر پور ( دلکش )

زندگینامه
           «عصمت باقرپور پنبه‌فروش»  معروف به دلکش  خواننده و هنرمند نامدار موسیقی سنتتی ایران در روز  ۳ اسفند ۱۳۰۳ در بابل  به دنیا آمد. عصمت دوران کودکی را بدون آن که به مدرسه برود و سواد بیاموزد، در بابل ماند. هنگامی که دوازده ساله شد، پدرش درگذشت. مادرش او را نزد یکی از دختران خود  که در تهران ساکن بود فرستاد. عصمت در خانه خواهرش مولود بزرگ شد و به دبستان رفت.
            در 17 سالگی به دلیل استعداد خوانندگی به رادیو معرفی شد و نزد عبدالعلی وزیری پسر عموی علینقی وزیری به فراگیری دستگاه های موسیقی پرداخت. او پس از سه سال آموزش وارد اداره رادیو شد و در سال 1323 برای نخستین بار به اجرا در رادیو پرداخت و صدایش پخش شد. او در ابتذدا ترانه های محلی مازندرانی را می خواند که خیلی زود مورد علاقه شنوندگان قرار گرفت.      روح‌الله خالقی برای آغاز حرفهٔ عصمت، نام هنری «دلکش» را برگزید. دلکش نام گوشه‌ای از دستگاه ماهور است. دلکش مدتی با  جمشید شیبانی که موسیقی پاپ کار می کرد همکاری کرد اما به خاطر دلبستگی به موسیقی سنتی موسیقی پاپ را رها کرد و به همکاری با مهدی خالدی پرداخت.
             به باور رضا مجرد، پژوهشگر و کارشناس موسیقی، صدای دلکش، تنها صدای «چپ‌کوک»‌ زنانه‌ای بود که در خوانندگی «راست‌کوک» هم تبحر داشت. صدای دلکش افزون بر حجم بالا، قدرت و گستردگی فراوانی داشت و آوای او به اصطلاح اساتید آواز، «صدای سینه‌ای» (به انگلیسی: Chest Voice) بود. بنا بر دیدگاه کارشناسان، گل صدای دلکش در محدودهٔ آلتو بود؛ ولی وی با مهارت می‌توانست فاصله‌های صوتی تنور، سوپرانو و متزو سوپرانو را هم بخواند. وی همچنین در چند مورد به ترانه‌سرایی هم پرداخته و این کار را با تخلص «نیلوفر» انجام داده است. از جمله ترانه‌هایی که او خود نوشته و خوانده، ترانهٔ «ساز شکسته» است.
           دلکش در شصت سال زندگی حرفه‌ای خود بیش از ۲۰۰ ترانه، آواز و تصنیف خواند. ترانه‌سرایان و شاعرانی که بیشترین سروده‌ها را برای وی سروده‌اند، در درجهٔ نخست رحیم معینی کرمانشاهی و سپس بیژن ترقی، اسماعیل نواب صفا، ناصر شریفی، پرویز خطیبی، رضا جلیلی، کریم فکور، رهی معیری و حسین مسرور بوده‌اند. از آهنگسازانی که بیشترین آهنگ را برای دلکش ساخته‌اند هم می‌توان مهدی خالدی، پرویز یاحقی، علی تجویدی و حبیب‌الله بدیعی را نام برد. دلکش در سال 1329 به سینما روی آورد و به بازی در فیلم شرمسار به کارگردانی اسماعیل کوشان پرداخت.و در دهه 1330 در چند فیلم بازی کرد و همچنین برای چند فیلم دیگر خوانندگی کرد.   
               دلکش پس از استقرار نظام جمهوری اسلامی در ایران و ممنوع شدن خوانندگی زنان ،  خوانندگی را به طور کامل کنار گذاشت. او در سال‌های پایانی زندگی خود، به همراه تنها فرزندش «سهیل فزون‌مایه» در تهران زندگی می‌کرد  در واپسین کنسرت‌های دلکش در ایالات متحده آمریکا و اروپا، سیما بینا حضور داشت و دسته‌گلی به وی هدیه کرد.
          او در روزهای آخر عمر به خاطر شدت یافتن بیماری کلیوی   در بیمارستان بستری شد و  در غروب روز چهارشنبه ۱۱ شهریور ۱۳۸۳ ه. ش. در تهران و در بیمارستان «ایران‌مهر»  درگذشت. و پس از 4 روز  بنا به تصمیم خانواده اش در قبرستان امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.

نام ترانه	آهنگساز	ترانه سرا	دستگاه
یاد کودکی^[۲]	علی تجویدی	رحیم معینی کرمانشاهی	بیات اصفهان، سه‌گاه و شور
قسمت من	علی تجویدی	رحیم معینی کرمانشاهی	سه گاه
جدایی	علی تجویدی	رحیم معینی کرمانشاهی	دشتی
پشیمان شدم	علی تجویدی	رحیم معینی کرمانشاهی	چهارگاه
روزگار بگذشته	علی تجویدی	رحیم معینی کرمانشاهی	اصفهان
سفر کرده	علی تجویدی	رحیم معینی کرمانشاهی	جهارگاه
باز گشته	علی تجویدی	رحیم معینی کرمانشاهی	اصفهان
یاد من کن	علی تجویدی	رحیم معینی کرمانشاهی	ماهور
تنهایی	جواد لشکری	رحیم معینی کرمانشاهی	چهارگاه
تنهای تنها مانده ام	علی تجویدی	رحیم معینی کرمانشاهی	شوشتری
پشیمان شدم	علی تجویدی	رحیم معینی کرمانشاهی	چهارگاه
بس کن	علی تجویدی	رحیم معینی کرمانشاهی	همایون
به پاس محبّت	علی تجویدی	رحیم معینی کرمانشاهی	چهارگاه
نوای دل	جواد لشکری	رحیم معینی کرمانشاهی	چهارگاه
سرباز وطن	انوشیروان روحانی	رحیم معینی کرمانشاهی	چهارگاه
غم رسوایی	انوشیروان روحانی	رحیم معینی کرمانشاهی	چهارگاه
برای تو	حبیب الله بدیعی	رحیم معینی کرمانشاهی	شوشتری
افسانه	حبیب الله بدیعی	رحیم معینی کرمانشاهی	همایون و سه گاه یتیم
بر تربت حافظ	علی تجویدی	علی تجویدی	سه‌گاه
آتش کاروان	علی تجویدی	بیژن ترقی	شور
می‌گذرم	علی تجویدی	بیژن ترقّی	چهارگاه
آشفته	پرویز یاحقی	اسماعیل نواب صفا
پربسته	پرویز یاحقی	اسماعیل نواب صفا
گردباد	پرویز یاحقی	؟
موج	پرویز یاحقی	اسماعیل نواب صفا
بهانهٔ تو	پرویز یاحقی	اسماعیل نواب صفا
آه بی‌اثر	مجید وفادار	اسماعیل نواب صفا
دنیا من	مجید وفادار	اسماعیل نواب صفا
خاکستر من	مجید وفادار	اسماعیل نواب صفا
بندهٔ عشق	مجید وفادار	اسماعیل نواب صفا
سایه	مجید وفادار	؟
جام طلا	مجید وفادار	ایرج فاطمی
آمد نوبهار	مهدی خالدی	اسماعیل نواب صفا
سعی باطل	مهدی خالدی	اسماعیل نواب صفا
ناامید	مهدی خالدی	اسماعیل نواب صفا
رفتی	مهدی خالدی	اسماعیل نواب صفا
قصهٔ بی‌حال	مهدی خالدی	اسماعیل نواب صفا
داغ لاله	مهدی خالدی	اسماعیل نواب صفا
اشک و آه	مهدی خالدی	اسماعیل نواب صفا
قهر عاشق	مهدی خالدی	اسماعیل نواب صفا
آمد نوبهار	مهدی خالدی	اسماعیل نواب صفا
نالهٔ دل	مهدی خالدی	اسماعیل نواب صفا
دل غافل	مهدی خالدی	اسماعیل نواب صفا
به کنارم بنشین	مهدی خالدی	رهی معیری
بردی از یادم (دوصدایی با ویگن)	مصطفی گرگین‌زاده	پرویز خطیبی
ساز شکسته		محمود ثنایی
خدا کند عاشق شوم	همایون خرم	بیژن ترقی
رقص گیسو	فریدون حافظی	دکتر میر ناصر شریفی		رویای شیرین	جواد لشگری	ایرج تیمورتاش
بدرقه
مهمانت کنم

      
 فیلم ها

نام فیلم - سال ساخت - کارگردان - نام نقش

شرمسار ۱۳۲۹ اسماعیل  مادر

مادر ۱۳۳۱ اسماعیل کوشان ربابه

افسونگر ۱۳۳۲ اسماعیل کوشان فروغ

دسیسه ۱۳۳۳ علی کسمایی - ظالم

بلا ۱۳۳۶ سیامک یاسمی فاطی

عروس فراری ۱۳۳۷ اسماعیل کوشان -  در نقش خودش

شانس و عشق و تصادف ۱۳۳۸ حسین مدنی -

فردا روشن است ۱۳۳۹ سردار ساگر -

شیرفروش ۱۳۳۹ اسماعیل کوشان - شمسی

پهلوان ۱۳۴۵ سیامک یاسمی -

قمار زندگی ۱۳۵۱ عباس کسایی دلکش

خانه خراب ۱۳۵۴ نصرت اله کریمی  

 

منابع

---------------------------------------------

- ویکی پدیا دانشنامه آزاد اینترنتی

شیخ مومن دستجردی خراسانی

شیخ مومن دستجردی از بزرگان عرفا و صوفیه قرن یازدهم هجری است. او سال ها در بقعه پاچنار در مشهد مقدس ساکن بود و به ریاضت و عبادت و سیر و سلوک مشغول بود و به ارشاد مریدان خود می پرداخت. و در مشهد و پیرامون مریدان بسیار داشت. وی به دستیاری پیروان و مریدان خود آثار خیریه بسیاری همچون مسجد ، بقعه ، رباط ، پل و آب انبار در مشهد و مناطق اطراف آن بنا نهاد.

این عارف ربانی سرانجام در سال 1063 ه. ق. به رحمت ایزدی واصل گردیده و پیکرش به زادگاهش دستجرد حمل و در بقعه ای مخصوص که خود بنیاد گذاشته بود به خاک رفت.

منابع

-------------------------------------------------

قصص الخاقانی ص 183

برچسب‌ها: مشاهیر مشهد, عارفان مشهد, درگذشتگان ۱۰۶۳ ه ش

اسماعیل دزفولی ( شیخ المشایخ )

اسماعیل دزفولی ( شیخ المشایخ ) از خوشنویسان اوایل قرن چهاردهم هجری است.خط نسخ را خوش می نوشت. در موزه شخصی مرحوم استاد مهدی بیانی دو قطعه خط و جود داشت که رقم و تاریخ آن دو " کتبه الفقیر اسمعیل الدزفولی فی سنه 1335 من الهجره " بود.

منابع

-----------------------------------------------------

- احوال و آثار خوشنویسان ج4 ص 1046

برچسب‌ها: مشاهیر دزفول, خوشنویسان دزفول

درویش علی قائنی

درویش علی قائنی، شاعر ادیب در اصفهان ساکن بوده و به تحصیل علوم دینی می پرداخته و به خوش طبعی و سلاست شعر موصوف بوده است و او را «ملاّ درویش» می گفته اند. وفاتش را در سال 1185ق نوشته اند [و این اشتباه است زیرا به همراه معتمدالدّوله نشاط (متوفی 1234ق) در اوایل قرن سیزدهم هجری سفری به شیراز داشته است.

از اوست:

من و رقیب نشستیم هر دو بر راهت

به جانب که افتد تا ز راه لطف نگاهت

منابع

----------------------------------------------------

- تذکره دلگشا، ص487؛

- مجمع الفصحاء، ج4، ص290؛

- تذکره حدیقه الشعراء، ج1، ص619؛

- تذکره انجمن خاقان، صص 503 و 504؛

- الذریعه، ج9، ص324؛

- دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص602؛

- بهارستان، ص280.

برچسب‌ها: مشاهیر قائن, شاعران قائن, مشاهیر اصفهان, شاعران اصفهان

محمد دیب

        محمد ديب شاعر و نويسنده برجسته الجزايري در  21 ژوئیه  1920 در شهر تلمسان الجزاير متولد شد.  او در كودكي زبان فرانسه وعربي را همزمان فراگرفت. در 10 سالگی پدرش را از دست داد و  پس از مرگ پدر در نوجواني مجبور به كار در دوران تحصيل شد. تدريس روزنامه نگاري و مترجمي ازمشاغلي بود كه محمد ديب تجربه كرد. پس از تحصيلات دانشگاهي نخستين بار در سال 1952 براي انتشار اولين داستان بلندش به فرانسه رفت و در سال 1955 پس از امضاي مانيفست استقلال طلبان الجزاير، تحت فشار مقامات حاكم بر الجزاير كه مستعمره فرانسه بود، مجبور به ترك كشورش شد. او سپس در فرانسه به ياري آندره مالرو توانست اجازه اقامت بگيرد.

          او ازسال 1952 كه اولين داستان بلند خود را به نام "خانه بزرگ" انتشار داد تا آخرين سالهاي زندگي اش دست ازنوشتن بر نداشت و آخرين كتابش "سيمرغ" چند ماه پيش از مرگش بچاپ رسيد.محمد ديب نخستين نويسنده الجزايري بود كه موفق به دريافت جايزه آكادمي فرانسه براي بهترين نويسنده فرانسه زبان شد.از جوايز ديگري كه به او تعلق گرفت مي توان به جايزه بهترين داستان بلند شهر پاريس و جايزه "مالارمه" براي براي شعر اشاره كرد.

    اشعار او نيز بمانند نثرش با تحسين شاعران بزرگي چون لوئي آراگون روبرو شد كه پيشگفتاري بر نخستين مجموعه اشعارش "پناه سايه" نوشت.

      لوئي آراگون، يكي از بزرگترين شاعران قرن بيستم فرانسه، در مقدمه نخستين كتاب شعر او بنام "پناه سايه" نوشت: "اين مرد كه از دياري بي هيچ پيوند مشترك با درختان پشت پنجره من، جويبارها و سنگهاي كليساهاي سرزمين من مي آيد، با زبان شاعران ونويسند گان نامي ما سخن مي راند."

      محمد ديب در باره شعر معتقد بود كه شاعر بايد متعهد به انسانيت و زبان باقي بماند و در اين رابطه در گفتاري به يك ضرب المثل عربي اشاره كرد:" اگر آواي تو خوشتر از سكوت نيست خاموشي گزين."محمد ديب با ادبيات كلاسيك ايران و بويژه اشعار مولانا جلال الدين رومي وعطار آشنائي كامل داشت ونام آخرين اثر خود را "سيمرغ" نهاد. محمد ديب در يكي از آخرين مصاحبه هاي خود در باره آثارش گفت: "تصاوير ذهني ام را با زبان عربي، زبان مادري ام، خلق مي كنم، گنجينه اي كه از اسطوره هاي مشترك در اعماق روحم نهفته است اما زبان فرانسه زبان بيروني من است ومن از چنين تركيبي است كه زبان ويژه خود را خلق كرده ام. با قدم گذاشتن به قلمرو زباني ديگر جستجو در درون براي باز يافتن خود آغاز مي شود كه راهي بس دراز است من در اين راه گام بر مي دارم و با هر كتابي كه مي نويسم به افق نزديكتر مي شوم."

 وی سرانجام  روز جمعه دوم ماه مه  سال 2003 م. در سل سن كلود در حومه پاريس درگذشت.

آثار

1-  "خانه بزرگ"،

2-  "برفهاي مرمري"،

3-  "ايوانهايارسول"،

4-  "آتش سوزي" 

5-  "رقص پادشاه"

 6- "سيمرغ" خاطرات كودكي او  از الجزاير است.

7- «سایه نگهبان»، مجموعه شعر

8- «آتش، آتش زیبا» مجموعه شعر

9- «آه ، زندگی» مجموعه شعر

 

منابع

------------------------------------------------------

-

- روزنامه جام جم : 13 اردیبهشت 1382

محمد دولابی رازی

ابو جعفر محمد بن صباح مزنی دولابی رازی از محدثین قرن دوم و سوم هجری است. وی در سال 150 ه. ق. در روستای دولاب از توابع ری به دنیا آمد و علوم دینی را آموخت و به حفظ و ضبط احادیث پرداخت. احمد بن حنبل و پسرش عبدالله و بخاری و مسلم از او حدیث نقل کرده اند. کتاب " السنن " از تالیفات اوست.

ابوجعفر دولابی در سال 227 ه. ق. در کرخ بغداد از دنیا رفت.

منابع

----------------------------------------------------

- ریحانه الادب ج2 ص 239

- الکنی و الالقاب ج1 ص 316

برچسب‌ها: مشاهیر ری, محدثان ری, درگذشتگان ۲۲۷ ه ق

ابوالقاسم دامغانی

ابوالقاسم بن سعدی دامغانی از خوشنویسان قرن یازدهم هجری است. وی در سال 1027 ه. ق. کتاب " نسائم گلشن " را به خط نستعلیق کتابت کرده است. وی همچنین نسخه ای از " لمعات " عراقی را کتابت نموده است. این دو اثر در کتابخانه مدرسه سپهسالار تهران نگهداری می شوند.

منابع

--------------------------------------------

- فهرست نسخه های خطی مدرسه سپهسالار ج5 صص 712 و 480

برچسب‌ها: مشاهیر دامغان, خوشنویسان دامغان

استاد منوچهر درفشه

زندگینامه
منوچهر درفشه نقاش و هنرمند توانی معاصر در سال 1319 ه. ش. در تهران متولد شد. 10 ساله که بود پدرش نقش مهمی در روی آوردن منوچهر به نقاشی ایفا کرد و او را به کلاس های نقاشی استاد علی اصغر پتگر برد که بیش از 5 جلسه ادامه نیافت . سپس به آتلیه محمد بهرامی که یک شرکت تبلیقاتی بود و شرکت پارس نام داشت رفت و در آنجا نقاشی آموخت . وی دو سال در آن آتلیه به همراه بسیاری از هنرمندان آن روزگار مشغول به کار بود که تعدادی از آنان بعدها به هنرمندان شهره ای بدل شدند. مانند آیدین آغداشلو، محمد احصایی، محلاتی، اصغر معصومی، بیوک احمدی، محمد تجویدی
رشته تحصیلی او در دبیرستان «طبیعی» بود؛ اما پس از پایان تحصیل در دبیرستان به هنر تصویری روی آورد.
بعد از شرکت پارس اول شرکت کاسپین و پس از آن شرکت گویا را برای کار انتخاب کرد. در این میان گاهی به ترجمه متون از فرانسه به فارسی می پرداخت. او زبان فرانسه را از سال 1332در انجمن ایران و فرانسه آموخته بود. قصه بدین منوال ادامه یافت تا اینکه پس از انقلاب به استخدام اداره انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی درآمد. این اداره رسالت چاپ و نشر کتابهای درسی را بر عهده داشت. کار وی در این اداره تصویرسازی برای کتاب های درسی بود و سال ها بسیاری از طرح های کتاب های اول ابتدایی تا سوم راهنمایی  به دست او و دوستانش تصویر می شد. بعدها وزارت آموزش عالی برای تهیه کتاب های خود ازاو دعوت به همکاری کرد. پس از این دوره از فعالیت در وزارت آموزش عالی به تصویرگری کتاب های داستانی ایرانی و خارجی پرداخت.
نام منوچهر درفشه را از جلد کتاب های دبستان می شناسیم، مردی که تمام عمر خود را صرف رنگین ساختناین کتاب ها کرد. درفشه روزگاری تمام ساعات شبانه روز خود را به تصویرگری اختصاص می‌داد. بسیاری ازکتاب‌های دبستان و راهنمایی به دست او تصویرسازی شده است. شاید هم‌چون بسیاری از هم‌نسلانش؛ نیاز کودکان را خوب می شناخت و آن ها را هوشمند توصیف می کرد
او که در سال های اخیر به سرطان روده مبتلا شده بود در عصر روز شنبه 28 تیر 1393 ه. ش. ( مطابق 21 رمضان 1435 ه. ق. ) در ۷۴ سالگی بر اثر سکته قلبی درگذشت و پیکر او روز 30 تیر در میان اندوه خانواده او و با حضور جمع اندکی از هنرمندان، از مقابل خانه هنرمندان ایران تشییع شد و در قطعه ی هنرمندان فبرستان بهشت زهرا به خاک سپرده شد .

آثار

قصه های امید علی(1. امید علی و گوسفندانش)، تهران: انتشارات آموزش،1363
قصه های امید علی(2. امیدعلی و غذاها)، تهران: انتشارات آموزش،1363
قصه های امید علی(2. امیدعلی و باران و برف)، تهران: انتشارات آموزش،1363
درخت زندگی، تهران: سازمان انتشارات آموزش انقلاب اسلامی، 1365
شکوفه بر شمشیر، تهران: انتشارات مدرسه،1366
در راه مانده، تهران: انتشارات مدرسه، 1368
ستارهای بر ساحل، تهران: سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی، 1368
آفتاب در آینه، تهران: انتشارات مدرسه، 1369
شب اما آفتاب، تهران: انتشارات مدرسه، 1369
تا به آفتاب، تهران: انتشارات مدرسه، 1370
حضور سبز، تهران: انتشارت مدرسه، 1370
مکافات عمل، تهران: انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، 1371
ابوسعید و بقال و فضول، انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، 1371
تا هزاربار، تهران: انتشارات مدرسه، 1371
مکبث، تهران: انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، 1372.
هزار آفتاب( مجموعه داستان)، تهران: انتشارات مدرسه، 1373
مردی از مدینه فاضله، تهران: انتشارات دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1377
آورده اند که...، تهران: نشر فرزان،1379
کتابشناسی آثار تصویری در کتاب های درسی و آموزشی
کتاب آسان(1)، نهضت سوادآموزی،1364.
کتاب آسان(2)، نهضت سوادآموزی،1364.
زبان آموزی کودکان، تهران: انتشارات مدرسه، 1371
تصویرگری کتاب های درسی، 1360 تا 1371

منابع
------------------------------------
- انجمن فرهنگی و هنری تصویرگران : مصاحبه مینا عبدی مراد با منوچهر درفشه http://www.casi.ir/sn/articles/pt/full/id/8
- پایگاه اینترنتی اطلاع رسانی عصر ایران روز 28 تیر 1393

برچسب‌ها: مشاهیر تهران, نقاشان تهران, زادگان ۱۳۱۹ ه ش, درگذشتگان ۱۳۹۳ ه ش

ابوالحسن دامغانی

ابوالحسن بن محمد رضا دامغانی از علمای قرن دوازدهم هجری است. او برای تکمیل تحصیلات خود به عتبات عالیات رفته و در کربلا ساکن شد و در درس شیخ یوسف بحرانی صاحب حدائق حاضر شد. سال درگذشت او به دست نیامد. وی کتاب " کشف القناع " شیخ یوسف بحرانی را در سال 1178 ه. ق. در کربلا به خط نسخ کتابت کرده که به شماره 891 در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران موجود است.

منابع

------------------------------------

- فهرست نسخه های خطی کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران ج3 ص599

برچسب‌ها: مشاهیر دامغان, فقیهان دامغان

ملا عبدالرحیم دماوندی

ملاّ عبدالرّحیم بن محمّد یونس دماوندی اصفهانی حائری، عالم فاضل و حکیم عارف [از دانشمندان و عرفای قرن دوازدهم هجری است.

در اصفهان نزد جمعی از علماء از جمله ملاّ محمّدصادق اردستانی و آقا خلیل اصفهانی تلمّذ نموده و در علوم زمان خویش چون فقه، حدیث، کلام، حکمت، ادبیات و عرفان مهارت داشت. وی از مشایخ عرفاء سلسله نوربخشیه بوده و عاقبت به کربلا مهاجرت نموده و به تألیف و تحقیق و اقامه جماعت پرداخته و بعد از سال 1162ق در آن ارض اقدس وفات یافته و مدفون شد.

این کتب از تألیفات اوست:

1. «حاشیه بر صافی»2. «حدوث العالم» که در سال 1137ق تألیف شده است.3. «شرح حدیث الحقیقه»4. «شرح حدیث رأس الجالوت»5. «شرح حدیث صور عاریه عن المواد» [یا «شرح حدیث العالم العلوی» که نسخه ای از آن در کتابخانه آیت اللّه گلپایگانی موجود است.]6. «القدر فی الافعال القضاء و القدر»، در فلسفه و احکام به عربی که در ماه ربیع الاوّل 1244ق کتابت شده و در کتابخانه دانشکده ادبیات دانشگاه مشهد موجود است.7. «الفیوضات الحسینیه»8. «مفتاح اسرار الحسینی» در تصوف و عرفان به فارسی، [که نسخه ای از آن به خط حسین بن احمد گرجی و موّرخ به سال 1272 در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران و نسخه ای دیگر به خط محمّدباقر حسین و موّرخ 1243ق در کتابخانه آستان قدس رضوی موجود است. این رساله در کتاب «منتخباتی از آثار حکمای الهی ایران» چاپ شده است.

منابع

-------------------------------------------

- دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، صص 771 و 772؛

- الکواکب المنتشره، صص 428 و 429؛

- تراجم الرّجال، ج1، ص283؛ الذریعه، ج13، ص196 و ج6، ص45؛

- فهرست ادبیات مشهد، ص93؛ فهرست مرکزی دانشگاه تهران، ج16، ص45؛

- فهرست مختصر گلپایگانی، ص469؛

- فهرست الفبائی رضوی، ص540.

برچسب‌ها: مشاهیر دماوند, دانشمندان دماوند, درگذشتگان ۱۱۶۲ ه ق

دکتر هوشنگ دانشگر

دکتر هوشنگ دانشگر، متخصص داخلی و فوق تخصص گوارش، از اساتید فرهیخته دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و موسس طب گوارش در اصفهان در سال ۱۳۱۴ ه ش ، ش. در شهرضا به دنیا آمد و پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه در سال ۱۳۴۰ در رشته پزشکی عمومی از دانشکده پزشکی اصفهان فارغ‌التحصیل شد و در سال ۱۳۴۷ دانشنامه تخصص داخلی خود را دریافت نمود. پس از آن فلوشیپ گوارش و آندوسکوپی خود را از دانشگاه‌هایی در بریتانیا، ژاپن و آمریکا کسب کرد و در سال ۱۳۶۸ نیز از دانشگاه تهران در رشته گوارش فوق تخصص گرفت.

دکتردانشگر در دوران فعالیت خود در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سمت‌های متعددی از جمله مدیریت گروه داخلی، ریاست دانشکده پزشکی، عضویت در شورای پژوهشی دانشگاه، عضویت در هیأت ممیزه دانشگاه، عضویت در هیأت تحریریه مجله دانشکده پزشکی و ریاست بخش جهاز هاضمه دانشکده پزشکی ایفای نقش نمود. ایشان همچنین با عضویت در مجامع علمی مختلف از جمله انجمن پزشکان انگلستان، انجمن متخصصین داخلی و انجمن فوق تخصص گوارش ایران اقدامات شاخص و برجسته‌ای را انجام داد.

دکتر دانشگر علاوه بر فعالیت‌های اجرایی متعدد کتاب‌هایی را نیز تألیف نمود که می‌توان به تألیف کتاب‌های “تشخیص بیماری جهاز هاضمه” و ” مروری بر بیماری‌های شایع کبد و مجاری صفراوی” اشاره کرد. وی همچنین بیش از ۳۰ مقاله در زمینه بیماری‌های دستگاه گوارش و اندوسکوپی منتشر نموده است. از ویژگی های مبرز استاد دانشگر حسن خلق و علاقه به دانشجویان و مهربانی با آنان، مهربانی با همکاران مراجعه کننده و فروتنی و احترام عمیق به همکاران عنوان کرد.

دکتر دانشگر در اوایل آذر ماه ۱۳۹۵ ه. ش. درگذشت.

منابع

------------------------------------------

- سایت دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی اصفهان 3 آذر 1395

برچسب‌ها: مشاهیر شهرضا, مشاهیر اصفهان, پزشکان اصفهان, زادگان ۱۳۱۴ ه ش